Rzekotka szara potrafi zmieniać swe ubarwienie od ciemnoszarego do zielonego, a uzależnione jest to od podłoża na którym się znajduje. Zmiana ubarwienia trwa dłużej niż u kameleona i zajmuje zazwyczaj ok 30 minut. Na nienaturalnych odcieniach przyjmuje zazwyczaj barwę szarą. Na stronie grzbietowej płaza występują ciemniejsze plamy o nieregularnym kształcie. Strona brzuszna jest biała i posiada bardziej brodawkowatą strukturę. Płazy te są stosunkowo niewielkie w porównaniu z innymi gatunkami zamieszkującymi Amerykę Północną. Samce osiągają 32-51 mm, natomiast samice 33-60 mm długości ciała. Rzekotki posiadają żółto-pomarańczowe zabarwienie wewnętrznej strony kończyn dolnych. Ubarwienie to jest widoczne głównie, gdy żaba skacze, zjawisko to nazywane jest „flash”. Nagły błysk jaskrawych kolorów może odstraszyć drapieżnika (Cook 1984). Samce posiadają czarne, bądź szare podgardle, którego skóra jest pofałdowana. Palce obu kończyn zaopatrzone w przylgi, dzięki którym żaby mogą swobodnie wspinać się po płaskich powierzchniach. Rzekotka szara posiada duże oczy ze srebrno-szarą tęczówką oraz poziomo usytuowaną źrenicą. Obrys oka jest koloru czarnego. Błona bębenkowa (tympanum) widoczna za okiem, nad kącikiem ust. 
Kijanki posiadają zaokrąglony kształt tułowia. Ogon jest duży i szeroki, a jego zabarwienie może przybierać czerwoną barwę w sytuacji dużej liczby drapieżników w środowisku bytowania. Kijanki osiągają długość 50 mm wraz z ogonem. Ich ubarwienie jest szkarłatno-pomarańczowe z czarnymi plamami wokół krawędzi grzbietu. Po metamorfozie, młode rzekotki są zazwyczaj zielone, lecz w ciągu 2 dni ubarwienie staje się szare. Niekiedy rzekotki pozostają dłużej zielone i wraz z dojrzewaniem kolor staje się ciemniejszy, przybierając barwę szarą.
Linienie u rzekotek odbywa się regularnie. Proces ten przebiega szybko, co utrudnia jego zaobserwowanie podczas codziennego kontaktu z płazem. Możliwość obserwacji utrudnia także fakt, że oskórek Hyla versicolor jest cienki i przeźroczysty. Żaby całkowicie zjadają swoją wylinkę.
Rzekotki szare stają się aktywne po zmierzchu. Dzień spędzają na rosnących w lasach drzewach i krzewach, zawsze w pobliżu wód stojących. Ukrywają się w dziuplach, pod korą drzew, bądź w liściach. Kijanki rozwijają się w płytkich stawach, bagnach, kałużach, zalanych polach, bagnach, torfowiskach, a także w sztucznych zbiornikach.
Hyla versicolor zamieszkuje Amerykę Północną od południowo-wschodniej Kanady (prowincja Quebec, Ontario i Manitoba) do Florydy i wschodniego Teksasu. Izolowana populacja występuje także w New Brunswick.
Hyla versicolor żywi się głownie insektami. W naturze poluje głównie na muchy, gąsienice, chrząszcze i pająki. W terrarium można je karmić świerszczami (Acheta domestica, Gryllus assimilis, Gryllus bimaculatus), dżdżownicami, molami woskowymi, karaczanami (Blaptica dubia, Periplaneta americana), muchami, planktonem łąkowym oraz larwami mącznika młynarka (świeżo po wylince). Z biegiem czasu przyzwyczajają się do karmienia w ciągu dnia. Najważniejsze, aby pokarm był dostosowany wielkością do możliwości anatomicznych płaza. Młode karmimy codziennie, dorosłe, co 2-3 dni, aby nie dopuścić do otłuszczenia. Pokarm wzbogacamy preparatami mineralno-witaminowymi, aby utrzymać płaza w lepszej kondycji i zapobiec krzywicy u młodych.