Wygląd:

Ogon wcięty głęboko, z wierzchu upierzenie rdzawoczerwone, głowa jasna; chybotliey lot szybowcowy; rozpiętość skrzydeł (RS) do 160 cm.

Środowisko:

Lasy (raczej wilgotne), w sąsiedztwie pól i osiedli ludzkich, na nizinach, rzadziej w średnich górach, ale raczej nie w wyższych partiach.

Lęgi:

Wiosną kania ruda wykonuje nad swoim terytorium lęgowym piękne loty tokowe, pikując z dużej wysokości w kierunku gniazda. Często przejmuje gniazdo po myszołowach lub krukach, wyścielając je papierem i plastikowymi torebkami. Kanie potrafią w czasie budowy gniazda rozebrać stracha na wróble i ukraść bieliznę ze sznura. W kwietniu lub maju samica składa najczęściej trzy jaja, które wysiaduje przez 28-30 dni. Dorosłe ptaki znoszą pożywienie dla piskląt nawet z odległości 10 km.

Pożywienie:

Mniejsze kręgowce, jak żaby i gady, ale także padlina i odpatki ze śmietnika. Kanie rude zbierają drogi przejechane zwierzęta, zjadają z pola ofiary żniw i lecąc nad lustrem wody chwytają martwe ryby i inne szczątki zwierzęce, czyli wszystko, co nadaje się do zjedzenia. Potrafią uchwycić pazurami cudze gniazdo z młodymi i unieść je w powietrze, kradną kurczęta, jeśli kura niezbyt odważnie je broni. W średniowieczu kanie rude były chętnie widzianymi w małych miasteczkach ''czyścicielami'' i bywały tak oswojone,że jadły z ręki.

Inne informację:

W pięknym, płynnym locie tokowym kania wygląda, jakby ją unosił wiatr. Jesienią kanie zbierają się do odlotu; zimują najczęściej na południu Europy.