Wygląd:

Sylwetką przypomina dużego myszołowa; jego cecha charakterystyczna to cynamonowo-czerwony ogon, widoczny także w locie.

Środowisko:

W suchych latem stepach Azji zajmuje ten sam biotop, co w Europie myszołów. Jego obszar lęgowy sięga w Europie tylko do Macedonii; natomiast w północnej Afryce żyje inny podgatunek kurhannika.

Lęgi:

Gniazdo zakłada przeważnie w ścianach wąwozów skalnych, przecinających stepy, czasem w grotach, wśród krzewów, rzadko na drzewach. Chętnie zajmuje opuszczone gniazda kruków, ale sam też buduje. Jaja, zwykle dwa, mają około 20 mm długości, są białe z brązowymi plamkami. Wysiadywanie zaczyna się w kwietniu lub początku maja; młode w końcu czerwca są już zdolne do lotu. Właśnie wtedy w stepie wskutek suszy zamiera życie, Kurhanniki odlatują więc w okolice, gdzie utrzymało się jeszcze trochę wody i zieleni. Nie są jednak typowymi ptakami wędrownymi, które całkowicie znikają z terenów lęgowych, lecz koczownikami.

Pożywienie:

Kurhannik jest bliskim krewnym naszego myszołowa i tak jak on, poluje głównie na drobne, polne i stepowe gryzonie. Wypatruje je z miejsca czatów lub w czasie powolnego lotu szybowcowego.