Drzewołazy należą do rzędu neobatrachia (płazów bezogonowych). Niektórzy autorzy klasyfikują drzewołazy do Bufonoidea inni zaś do Ranoidea. Jednak bardziej przekonująca jest przynależność tej grupy płazów do Ranoidea. Posiadają one kilka cech synapomorficznych (wspólnych), są nimi np. występujące chrząstki mostka czy nieprzyrośnięty język.

Królestwo: Zwierzęta
Typ: Strunowce
Podtyp:Kręgowce 
Klasa: Płazy
Rząd: Płazy bezogonowe
Rodzina: Drzewołazowate
Rodzaj: Drzewołazy 
Gatunek: Drzewołaz niebieski


Dendrobates azureus jest dużą żabą o wadze ok. 3g i wielkości od 38 do 45 mm.


W środowisku naturalnym dożywają 4 – 6 lat, w niewoli żyją średnio ok. 10 lat, mogą nawet dożyć do 15 lat.


Grzbiet, boki i brzuch są barwy jasnoniebieskiej, a podgardle i kończyny są ciemnoniebieskie. Ciało pokrywają różnej wielkości czarne plamy i punkty. Nogi zazwyczaj są ich pozbawione. Skóra jest gładka, ale często wewnętrzna powierzchnia ud posiada granulowatą teksturę. Posiadają cztery palce na każdej stopie, z których każdy posiada szeroki spłaszczony, kielichowatego kształtu opuszek.


Dendrobates azureus występuje jedynie w południowej części Ameryki Południowej, Surinamie w regionie Sipaliwini Savannah. Zamieszkuje on małe wydzielone obszary leśne otoczone przez suche tereny preriowe podobne do Sipaliwini Savannah na wysokości od 315 – 430 m.



Dorosłe osobniki nie posiadają uzębienia. Pomiędzy palcami nie występuje błona pławna. Brak ampleksusu. Kijanki posiadają 5 rzędów ząbków rogowych przy pomocy których zeskrobują glony z różnych powierzchni, jak również pobierają pokarm zwierzęcy (są drapieżnikami z instynktem kanibalistycznym). Odbyt u kijanek występuje w tylnej części ciała, pod płetwą ogonową i zajmuje centralne miejsce. U innych gatunków drzewołazów może być przesunięty w prawo lub w lewo.

Dendrobates azureus są samotnikami. W interakcje z innymi osobnikami wchodzą tylko w czasie walk terytorialnych i w czasie rozmnażania.

Dendrobates azureus przebywa głównie w pobliżu źródła wody, jak np. strumienie. Osobniki tego gatunku są bardzo agresywne zarówno wobec własnego jak i obcych gatunków. Są również bardzo terytorialne, zwłaszcza samce, które znane są z walk o swoje terytorium (rozmiary terytorium są nieznane). Zachowanie D. azureus składa się zwykle ze śpiewu, pościgów i walk. Walki występują zazwyczaj pomiędzy osobnikami tego samego gatunku, ale zdarzają się walki pomiędzy samcami i samicami, a rzadko między osobnikami różnych gatunków.


Niewiele wiadomo na temat komunikacji u tych żab. Jednakże podczas zalotów samce wydają szereg miękkich dźwięków w celu przyciągnięcia samic. Wydają również dużo słabych, cichych dźwięków, ale w jakim stopniu są one używane do komunikacji nie jest do końca wiadome.


Jest bardzo aktywny w ciągu dnia.


Preferuje ciemne i wilgotne środowiska w pobliżu małych strumieni z kamieniami pokrytymi mchem. Zazwyczaj przebywa na ziemi, lecz niektóre osobniki były znajdowane na drzewach na wysokości 5m.


Dendrobates azureus odżywia się owadami. Na wolności w skład jego diety wchodzą mrówki, chrząszcze, muchy, roztocza, pająki, termity, robaki i gąsienice. Związki toksyczne w skórze D. azureus znane jako lipofilowe alkaloidy, znajdują się w wysokim stężeniu w ich ofiarach, szczególnie w mrówkach i chrząszczach. Tak, więc, po zjedzeniu toksyczne związki są wchłaniane do skóry i służą jako mechanizm obronny.

W terrarium karmimy je różnym pokarmem. Dla małych, dopiero, co przeobrażonych żabek najlepiej podawać skoczogonki (Colembola). Jest to najlepszy dla nich pokarm z tego względu, że wylęg świerszcza (Acheta domesticus, Gryllus bimaculatus, Gryllus sigillatus) jak również muchy owocowe (Drosophila melanogaster) są dla nich za duże; poza tym świerszcze mogłyby pogryźć małe żabki. Również to, że są to owady dosyć ruchliwe może w dużym stopniu stresować małe żabki.

Dorosłe osobniki bez problemu można karmić większymi świerszczami (Acheta domesticus, Gryllus bimaculatus, Gryllus sigillatus); chętnie zjadają również muchy, mole woskowe, prosionki (Procellio scaber), mrówki (Formicidae), małe mączniki (Tenebrio molitor), wylęg karaczanów (Gromphadorhina portentosa, Blaberus cranifer, Nauphoeta cinerea) i szarańczy (Locusta migratoria, Schistocerca gregaria). Bardzo chętnie polują na wszystkie owady. Oczywiście należy pamiętać o tym, aby podawać pokarm odpowiedniej wielkości dostosowany do rozmiarów żabek. Owady najlepiej posypywać wapnem i witaminami szczególnie w pierwszym okresie życia po przeobrażeniu, aby dostarczyć małym żabkom jak najwięcej witamin i mikroelementów do prawidłowego rozwoju.


Mało płochliwy drzewołaz, którego łatwo można obserwować. Dorosłe osobniki w środowisku naturalnym, w zasadzie nie mają naturalnych wrogów. W prawdzie polują na nie węże czy pająki ptaszniki, ale toksyny zawarte w skórze drzewołaza skutecznie zniechęcają drapieżniki do polowań na nie.

D. azureus został sklasyfikowany jako gatunek zagrożony (VU D2), znajduje się na czerwonej liście IUCN 2004 i są wymienione w załączniku II konwencji CITES


Czy wiesz że...
D. azureus jest częścią grupy tinctorius, która obejmuje również D. auratus, D. galactonotus, D. leucomelas, D. tinctorius i D. truncatus. W obrębie tej grupy możliwe jest krzyżowanie się osobników poszczególnych gatunków między sobą. Pojawiają się wówczas różne, ciekawe, odmiany barwne. Jednak nie stwierdzono czy takie potomstwo jest płodne.

W jego skórze znajdują się silnie działające alkaloidy pochodzące z pożywienia.
Ich skóra stale pokryta jest lepką wydzieliną, która nie tylko pomaga w utrzymaniu jej odpowiedniej wilgotność, ale również umożliwia kijankom lepsze przyczepienie się do grzbietu rodzica podczas transportu do zbiorników gdzie będą dorastały.