Według dostępnych źródeł nazwa węża wywodzi się od nazwiska belgijsko – brytyjskiego biologa George Albert Boulenger (1858 – 1937) – herpetologa z Brytyjskiego Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Natomiast jego potoczna nazwa związana jest z budową głowy, a dokładnie pyska z wyróżniającym się prawie centymetrowym (u dorosłych) elastycznym wyrostkiem przypominającym róg. Nikt tak naprawdę nie zbadał do czego ten wyrostek służy. Według obserwacji zachowań węża uważam, że jest on wykorzystywany podczas poruszania się w gęstwinie roślin, w poszyciu leśnym oraz w płytkich zbiornikach z mało przejrzystą wodą podczas polowania na różnego rodzaju mniejsze stworzenia, którymi się żywi.


Pochodzenie:
To obszary Azji Południowo – Wschodniej, a dokładnie północny Wietnam: rejony Narodowego Parku Tam Dao, prowincje Vinh-Phu oraz Yen-Bai, a także południowe Chiny: prowincja Guanksi, wyspa Hai-nan w zatoce Tonkin.


Gatunek ten jest uznawany za rzadki. Ograniczony zakres występowania boulengeri obejmuje klimat subtropikalny (klimat ten obejmuje obszar, w którym średnia temperatur w najchłodniejszych miesiącach wynosi + 10ºC i więcej, zaś opady występują przeważnie w chłodnym półroczu – monsuny). W środowisku naturalnym przebywa w wilgotnych i gęsto zalesionych terenach górskich na wysokości od 300 do 1100 m n.p.m. szczególnie blisko potoków czy też leśnych strumieni. Jest traktowany jako nadrzewny gatunek, lubiący się wspinać po drzewach i krzakach, choć można go spotkać w najniższych partiach lasu podczas przekopywania podłoża oraz przebywania w znajdujących się tam niedużych zbiornikach wodnych.


Gatunek ten jest uznawany za rzadki. Ograniczony zakres występowania boulengeri obejmuje klimat subtropikalny (klimat ten obejmuje obszar, w którym średnia temperatur w najchłodniejszych miesiącach wynosi + 10ºC i więcej, zaś opady występują przeważnie w chłodnym półroczu – monsuny). W środowisku naturalnym przebywa w wilgotnych i gęsto zalesionych terenach górskich na wysokości od 300 do 1100 m n.p.m. szczególnie blisko potoków czy też leśnych strumieni. Jest traktowany jako nadrzewny gatunek, lubiący się wspinać po drzewach i krzakach, choć można go spotkać w najniższych partiach lasu podczas przekopywania podłoża oraz przebywania w znajdujących się tam niedużych zbiornikach wodnych.




Wąż tego gatunku osiąga średnie wielkości ok 120-140 cm, choć zdarzają się też i większe okazy, których rozmiary mogą wynosić nawet około 160 cm.


Według opisów węże te żyją około 15 lat, jednak uzyskanie takiego wieku w niewoli wymaga wielu staranności ze strony hodowcy, m.in. utrzymania właściwych dla tego gatunku warunków w hodowli.



Rynchophis boulengeri należy do rodziny „Colubridae” (węży właściwych) posiadających uzębienie typu „Aglypha” (zęby w górnej szczęce są jednakowe, umożliwiają przede wszystkim przytrzymywanie zdobyczy, „aglypha” od greckiego: a – zaprzeczenie, glyphe – zagłębienie, jama). Jest smukłym wężem o silnej budowie, u którego trójkątna głowa jest wyraźne wyodrębniona od reszty ciała węższą szyją. Na końcu głowy znajduję się elastyczny wyrostek przypominający róg stanowiący przedłużenie nosa, pokryty drobniutką łuską. Kolorystyka głowy jest dość charakterystyczna dla tego gatunku. Jej dolna część jest biało – kremowa, natomiast górna wyraźnie odznaczona ciemnym prawie brunatno - czarnym paskiem, posiada jednolitą barwę, odpowiadająca całemu ciału węża. Oczy są duże okrągłe, wyraźnie widoczne o barwie ceglasto – brązowej. Ubarwienie tego węża jest zmienne. Z chwilą wyklucia malutkie boulengeri mające wówczas wielkość około 30 – centymetrów są jasnobrązowe, z ciemniejszymi kropeczkami. W miarę zrzucania kolejnych wylinek ich ciało staje się początkowo szare. Następnie po upływie około roku, zaczyna się zmieniać od strony głowy i dalej wzdłuż ciała przybiera barwę szarości pokrywanej zielonym nalotem. Ta sytuacja trwa stopniowo, aż do osiągnięcia 20 – 24 miesięcy, wówczas ciało węża zostaje przemienione i posiada piękną zieloną barwę z dodatkiem jaśniejszych i ciemniejszych kropek między łuskami. Spotykane są też węże, które już jako dorosłe posiadają odcień zieleni przechodzący w kolor niebieski. Bardzo rzadko zdarzają się osobniki, które mimo dorosłego wieku nadal pozostają szare. Boulengeri swoim wyglądem przypomina też inne gatunki:
- Phylodrias baronii,
- Rhadinophis frenatum,
jednak, w żaden sposób nie jest z nimi spokrewniony.



Wąż tego gatunku jest dość skryty, generalnie spokojny, choć łatwo się płoszy, szczególnie osobnik młody. W miarę wzrostu staje się bardziej „charakterny”, mogą też być bardziej agresywne, szczególnie podczas karmienia, gdy wyczują zapach karmówki. Atakują wtedy wszystko co się rusza, a więc palce hodowcy czy też innego węża. To oznacza, że podczas karmienia najbardziej powinniśmy uważać. Dlatego należy unikać podawania pojedynczego pokarmu osobnikom będącym w jednym terrarium. W takiej sytuacji może dochodzić do atakowania jednej ofiary przez dwa węże, co w konsekwencji może doprowadzać do okaleczeń.



Z pewnością do szczególnych cech tego gatunku węża można zaliczyć zmianę kolorystyki w miarę wzrostu od jasnobrązowego poprzez szary do pięknej mocnej soczystej zieleni oraz wygląd związany z wyrostkiem stanowiącym przedłużenie nosa. Niestety cechą tego gatunku jest też problem z przyjmowaniem pokarmu przez młode osobnik, co trwa od momentu wyklucia się z jaja, przez kilka miesięcy.



Ciekawostka!!!
Rhynchophis boulengeri po raz pierwszy wprowadzono do hodowli w niewoli dopiero w 1996 roku poprzez grupę naukowców z Tula Tula Exotarium z Rosji, Instytutu Zoologii Rosyjskiej Akademii Nauk, Królewskiego Muzeum Ontario, Uniwersytetu Berkeley, Akademii Nauk Wietnamu i Laosu. Pracę z schwytanymi egzemplarzami prowadzono w Wietnamie. Jak wynika z uzyskanych informacji, większość węży w hodowlach Europy znalazła się właśnie od tych wprowadzonych do niewoli ww. roku, a ich początki rozpoczynały się od węży przekazywanych dla komunistycznych przyjaciół, początkowo Rosjanom jako prezenty od władz wietnamskich. Uznaje się również, że obecne w hodowli węże zawierające najwięcej pigmentu niebieskiego wywodzą się z tzw. rosyjskiej linii.



Wąż ten w naturze zjada różnorodny pokarm zwierzęcy począwszy od żab, poprzez jaszczurki, ptaki i gryzonie. Co jest ciekawe wąż ten polując np. za żabami nurkuje penetrując wodę z otwartym szeroko pyskiem, zamykając go w momencie zetknięcia się z ciałem ofiary. W warunkach terraryjnych węże te żywią się głównie myszami (od noworodków poprzez biegusy) oraz małymi szczurami. Podczas okresu przymusowego karmienia najczęściej młodym boulengeri podaje się martwe noworodki mysie tzw. „mrożonki”. Można je też karmić (choć nie każdemu to będzie pasowało) kawałkami większych gryzoni (kończyny). W próbach wymuszenia połykania, czy też samodzielnego polowania, są wykorzystywane inne kręgowce podawane w pojemniku z wodą np. małe rybki, bądź też żabki (np. szponiaste). Jednak ten pokarm należy traktować jako ostateczność. Można też próbować karmić przemiennie, tzn. raz przymusowo, raz inne żywe i małe zwierzątka.