Są to dość małe żabki. Dorosłe osobniki osiągają do 6 cm zwykle jednak nie przekraczają 5 cm. Trzymane w dobrych warunkach znane są ze swojej długowieczności. Mogą one osiągnąć nawet do 30 lat, co jest rzeczą niezwykłą jak na zwierzęta o tak małych rozmiarach. Zwykle żyją jednak znacznie krócej - ok. 15 lat. Główny areał ich występowania to północno-wschodnie Chiny i północna Korea. W naturze kumaki zamieszkują głównie wolno płynące rzeki, czasowo także małe sadzawki i jeziorka, które są gęsto porośnięte roślinnością i zazwyczaj nie zamieszkałe przez inne gatunki płazów bezogonowych. Kumaki, to bardzo aktywne płazy. Większość czasu są w ruchu, co jest bardzo pozytywną cechą dla hodowców chcących obserwować zachowania swoich zwierząt. Bardziej żywotne są osobniki trzymane w grupach. Pora ich największej aktywności to dzień. W czasie godów aktywne są także po zmierzchu, do wczesnych godzin nocnych.



Wszystkie kumaki charakteryzują się lekko grzbieto-brzusznie spłaszczonym ciałem (co jest związane z ich trybem życia, głównie przy powierzchni wody) o szeroko rozstawionych nogach. Dobrze maskująca na tle wodnych roślin plamista, zielono-czarna skóra strony grzbietowej pokryta jest licznymi brodawkami. Brodawki te są zakończone porami i niewielkimi kolcami rogowymi, przez co skóra jest szorstka. Strona brzuszna jest jaskrawa: pomarańczowo-czarna do czerwono-czarnej i prawie zupełnie gładka. Również końce palców mają barwę jaskrawą. Młodsze, niewybarwione osobniki mają stronę grzbietową szaro-brązową, a brzuszną jak u dorosłych. Oczy duże, umieszczone na wierzchniej stronie głowy, z charakterystycznymi sercowatymi lub trójkątnymi źrenicami z wierzchołkiem skierowanym ku dołowi.



Kiedy kumak zostanie zaskoczony przez wroga obraca się do góry brzuchem prezentując swe odstraszające jaskrawe ubarwienie. Charakterystyczne jest także ciche kumkanie samców, nasilające się w okresie godowym (nie jest ono uciążliwe dla ucha). Jest to mało wymagający płaz polecany dla początkujących terrarystów. Silnie związany ze środowiskiem wodnym. Kumaki znane są z tego, że bardzo szybko się oswajają - nie uciekają wtedy przed ludźmi i pobierają pokarm z pęsety.



Kumaki, jak większość płazów, są bardzo żarłoczne i zjedzą wszystko, co zmieści im się do pyska. Podstawą wyżywienia powinny być wszelkiego rodzaju drobne bezkręgowce (świerszcze, muchy, koniki polne, małe pająki, dżdżownice, ochotka itp.). Mączników nie powinno się podawać w dużych ilościach ze względu na możliwość otłuszczenia i ciężkostrawność. Nie można podawać także larw much (tzw. pinek, białych robaków). Od czasu do czasu pokarm można wzbogacić w kawałki surowego mięsa, małe rybki, czy mysie noworodki (w przypadku dużych osobników). Pokarm powinien być wzbogacany dodatkowo w witaminy i minerały dla gadów i płazów. Podajemy je posypując pokarm - młodym najlepiej co 2 - 3 dni, dorosłym wystarcza raz w tygodniu. Pokarm pobierany jest na lądzie lub z powierzchni wody. Żabki te szybko uczą się jeść z pęsety, dzięki czemu można nakarmić "sprawiedliwie" wszystkie osobniki. Młode najlepiej jest karmić małymi porcjami codziennie, starsze średnio co 2 - 3 dni. Ze względu na dużą żarłoczność trzeba uważać na przekarmienie. Jeśli zauważymy, że żabki robią się zbyt okrągłe, należy ograniczyć ilość podawanego pokarmu. Potrafią wytrzymać długie okresy głodówki.




Skóra samców jest bardziej szorstka, ze względu na większe kolce rogowe na zakończeniach brodawek skórnych. W porze godowej samce charakterystycznie kumkają, a ich ramiona stają się masywniejsze. W tym okresie u samców wykształcają się też modzele godowe - charakterystyczne zgrubienia na łapach, umożliwiające amplexus. Samce mają zwykle stosunkowo większą głowę, z kolei samice dłuższe kończyny, różnice te są jednak bardzo subtelne. Najłatwiej rozróżnić płeć w trakcie amplexusu - samiec to oczywiście ten na górze.



W okresie godowym samce dość głośno kumkają, co ma na celu zwabienie samicy. Dobrze jest wtedy rozdzielić samce gdyż będą one niespokojne. Kiedy do samca podpłynie gotowa do rozrodu samica ten chwyta ją przednimi kończynami na wysokości pachwin za pomocą modzeli (jest to tzw. amplexus). Samica składa porcjami łącznie około 40 - 100 jaj, które przytwierdzają się do roślin, kamieni lub korzeni, a w tym samym czasie samiec zapładnia je. Skrzek najlepiej jest przenieść do osobnego akwarium (musi się znajdować w takiej pozycji, w jakiej został złożony), gdzie nie musi się znajdować część lądowa. Po 4 - 10 dniach wylęgają się czarne, ok. 6mm kijanki. Pierwszy tydzień swojego życia spędzają przytwierdzone do elementów wystroju zbiornika lub do szyb. Kiedy larwy osiągną już około 4 cm przeobrażają się w małe, ok. 2cm kumaki (następuje to po około 8 - 12 tygodniach), które są już bardzo podobne do osobników dorosłych. Wtedy konieczne jest już zapewnienie części lądowej (najlepiej zapewnić ją już po około 6 tygodniach, kiedy zaczynają rozwijać się płuca - choć wtedy płazy nie wychodzą jeszcze na ląd). Kijanki przez pierwszy tydzień pobierają pokarm ze swojego woreczka żółtkowego, a kiedy on zniknie zaczynamy je karmić. W hodowli stosuje się głównie pokarm płatkowany dla ryb, który ścierają za pomocą drobnych, rogowych ząbków na szczękach. Po wyjściu na ląd karmi się je odpowiednio małymi bezkręgowcami (np. muszki owocówki - najlepiej nielotne, czy wylęg świerszczy). Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. półtora roku.